گر چه مدیریت پروژه از دیرباز مورد توجه بوده و روش های گوناگونی برای زمانبندی پروژه ها بیان گردیده است، اما امروزه برای برنامه ریزی و زمانبندی پروژه ها از روش مدیریت زنجیره بحرانی که بر اساس نظریه تئوری محدودیت ها معرفی شده، استفاده می شود. روش مدیریت زنجیره بحرانی (critical chain) بعنوان یکی از جدیدترین روش های پیشنهاد شده برای برنامه ریزی و مدیریت پروژه مطرح شده است. زنجیره بحرانی، طولانی ترین زنجیره فعالیت ها از لحاظ اولویت و وابستگی به منابع می باشد. تفاوت اساسی روش زنجیره بحرانی با روش های سنتی برنامه ریزی پروژه در تعریف ذخیره های اطمینان برای بررسی اگاهانه محدودیت منابع و عدم قطعیت می باشد که ذخیره اطمینان برای جلوگیری از تجاوز از موعد تحویل پروژه در انتهای زنجیره بحرانی قرار داده می شود. در این روش زمان اجرای فعالیت ها ، فاصله اطمینان 50% زمان تخمین زده شده فعالیت ها در نظر گرفته شده و از ذخیره اطمینان هایی در طول مسیر پروژه استفاده می شود. اندازه ذخیره های اطمینان با توجه به ویژگی های مسیر یا زنجیره بحرانی تعیین می شود، که این ویژگی ها به طور مثال شامل وجود عدم قطعیت، طول مسیر، منابع مورد استفاده یا تعداد فعالیت ها می باشد. مدیریت ذخیره اطمینان نقش اساسی در کارایی و موفقیت روش زنجیره بحرانی دارد. در مواجه با این مسئله تا کنون، دو رویکرد پایه احتمالی و فازی مطرح شده است. رویکرد احتمالی برنامه ریزی پروژه محدود به اطلاعات گذشته می باشد که در بسیاری از مواقع چنین اطلاعاتی موجود نیست. در رویکرد فازی که با بهره گیری از قضاوت های تجربی سعی در حذف محدودیت رویکرد احتمالی دارد، امکان آنالیز و تحلیل شرایط گوناگون در حین اجرای پروژه وجود ندارد. با توجه به مطالب گفته شده برای تخمین و مدیریت عدم قطعیت ذخیره اطمینان نیاز به ابزار و روشی است که علاوه بر احتمالی کردن زنجیره بحرانی، امکان مدل سازی روابط بین فاکتورهای تاثیر گذار و عوامل را نیز داشته باشد به همین دلیل این پروژه سعی دارد با استفاده از رویکرد شبکه های بیزین به مدل سازی و مدیریت ذخیره اطمینان پروژ ه در روش زنجیره بحرانی بپردازد.
