دریاچه ارومیه در شمال غربی ایران به عنوان بزرگترین دریاچه ایران و دومین دریاچه شور جهان شناخته شده است. این دریاچه جزو اکوسیستم های کاملاً منحصربه فرد در جهان می باشد که حفظ و حراست از آن یکی از وظایف مهم ملی و بین المللی می باشد. متأسفانه در سال های اخیر به علت مشکلات مختلف و پیچیده، تراز آب دریاچه به شدت کاهش یافته و ادامه ی حیات دریاچه به مخاطره افتاده است. شرایط کنونی دریاچه ارومیه پیامد توسعه نامتوازن و ناپایدار در حوضه آبریز آن و برداشت بی رویه از منابع آب تجدید پذیر حوضه به ویژه در دو دهه اخیر می باشد به عبارت بهتر عدم جریان آب کافی به دریاچه در سالیان اخیر منجر به تشدید روند کاهش تراز دریاچه و کاهش سطح و حجم آن گردیده است. مدیریت حوضه آبریز فرآیندی است که باعث افزایش توسعه پایدار و مدیریت منابع حوضه به منظور افزایش تعادل میان رفاه اقتصادی و اجتماعی و پایداری در اکوسیستم های حیاتی می شود. اگرچه تکنیک های بسیاری برای حل این مشکلات وجود دارد ولی اعمال آن ها آسان نمی باشد. به طورکلی موضوعاتی که در مدل سازی و مدیریت حوضه آبریز مورد بحث است شامل عدم قطعیت و پیچیدگی بالا است. به عبارتی عدم اطمینان در عوامل تاثیرگذار بر این اکوسیستم ها و همچنین روابط پیچیده ی متقابل بین زیرسیستم های آن ها وجود دارد و تصمیم گیری برای ارائه راهکار مناسب برای مدیران مشکل است. در این پژوهش مدلی برای ارزیابی پایداری دریاچه ارومیه با استفاده از شبکه بیزین ارائه شده است. برای تخصیص احتمالات به شبکه بیزین مدل از ادبیات موضوع، داده های گذشته، نظرات متخصصان استفاده شده است. در وهله اول مدل با در نظر گرفتن عوامل تأثیرگذار در بیلان آبی دریاچه طراحی شده است و نتایج شبیه سازی مدل با داده های موجود مورد مقایسه قرار گرفته است. پس از اطمینان از قابل قبول بودن نتایج مدل به پیش بینی حجم آب دریاچه طی اعمال سیاست ها در نظر گرفته شده در راستای احیای دریاچه پرداخته شده است. در پایان تجزیه و تحلیل حساسیت انجام می شود و به تحلیل نتایج مدل با استفاده از سناریوها مختلف پرداخته می شود.
