سیدمسعود ذوالحواریه

هدف- مقایسه تأثیر دو پروتکل درمانی با استفاده از پروستاگلاندین F2α و روش جراحی و به منظور توصیف رویدادهای تولیدمثلی که متعاقب هر کدام از این روشها مشاهده می شود. طرح مطالعه- آزمون بالینی حیوانات- چهل و پنج قلاده سگ ماده روش کار- چهل و پنج قلاده سگ ماده دارای صاحب در دامنه سنی 1 / 2 ± 9 / 3 سال که مبتلا به پیومتر باز بودند؛ بهصورت تصادفی در سه گروه درمانی قرار داده شدند. گروه 1 ( 15 قلاده( بهوسیله دینوپروست با دوز 25 / 0 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، یکبار در روز به صورت تزریق زیرجلدی و در دو دوره 5 روزه که یک هفته فاصله بین آنها بود، درمان شدند. گروه 2 ( 12 قلاده(، همان دارو و همان دوز درمانی را به روش زیرجلدی و بهصورت روزانه تا زمانی که کاملا بهبود یابند، دریافت کردند و گروه 3 ( 18 قلاده(، تحت عمل جراحی اواریوهیسترکتومی قرار گرفتند. نتایج- هیچ موردی از بازگشت بیماری در هیچکدام از بیماران هر سه گروه، حتی بعد از گذشت یک تا دو سال، مشاهده نشد. در گروه 2 ( ، 66 %( به دست کم 8 بار یا کمتر، تزریق دینوپروست برای بهبود کامل نیاز داشتند. تمام بیماران گروه 2 به دو دوره کامل تزریق دارو نیاز داشتند. در گروه 1؛ چهارده بیمار از 15 بیمار، مجدد ا به چرخه تولید مثلی بازگشتند؛ 3 قلاده از آنها، جفتگیری کردند و یکی از آنها موفق به زایمان شد. در گروه 2 ؛ ده بیمار از 12 بیمار، به چرخه تولید مثلی بازگشتند؛ 5 قلاده از آنها، جفتگیری کردند ولی هیچکدام باردار نشدند. در گروه 3، هیچکدام از بیماران به چرخه تولید مثلی بازنگشتند. نتیجهگیری و کاربرد بالینی- درمان جراحی در هر دو نوع از پیومتر در سگهای ماده، بهترین درمان انتخابی است؛ ولی در این مطالعه نتیجه گرفته شد که درمان با پروستاگلاندین نتایج خوبی در درمان پیومتر باز در سگ دارد. همچنین در این مطالعه نتیجه گرفته شد که در گروه 2 زمان بهبود کوتاهتر از گروه 1 است اما نتایج آن در آینده باروری ماده سگها ضعیفتر است؛ بهویژه اگر دوره درمان بیش از شش روز به طول بینجامد. نتیجه آنکه، درمان با پروستاگلاندین در پیومتر باز در سگهای با ارزش یک روش خوب است.