بسیاری از کشورهای مختلف دنیا در دهه های اخیر به سمت راهبردهای توسعه محله ای روی آورده اند. کشور انگلستان از جمله کشورهایی است که فعالیت های گسترده ای در این حوزه داشته است، در ایران نیز در دهه های اخیر تجارب مخلتفی پا گرفته است، تجربه مدیریت محله در شهر تهران یکی از این تجارب است. هدف مقاله حاضر مقایسه تجارب ایران در حوزه مدیریت محله در شهر تهران و تجربه مدیریت محله در انگلستان است تا از این طریق چالش های این تجربه شناسایی و شاخص هایی برای ارتقاء و پایداری آن بیان شود. روش مطالعه مقاله از نوع توصیفی - تحلیلی است که با استفاده از روش مطالعه اسنادی و کیفی و داده های کمی (بر اساس جامعه آماری مراجعه کنندگان به سرای محله و حجم نمونه 3000 نفر) به تحلیل وضعیت مدیریت محله پرداخته است. یافته های مقاله نشان می دهد که تفاوت های بارزی میان مدیریت محله در انگلستان و تجربه آن در شهر تهران وجود دارد. بارزترین تفاوت ها مربوط به تفاوت های حوزه برداشت و هدف از مدیریت محله است. در انگلستان مدیریت محله معطوف به ادغام اجتماعی و توانمندسازی محلات محروم است. در زمینه جلب همکاری و حمایت از مشارکت آنان، در کشور انگلستان مردم محلی در فرایند تصمیم گیری مشارکتی بیان خدمات، برنامه ها و فعالیتهای ارائه دهندگان خدمات درگیرند. در حالی که در شهر تهران مشارکت به مفهوم شرکت در کلاس ها و برنامه هایی است که از سوی شهرداری به مدیریت محله ابلاغ میشود.
