موعد ایفاء و یا اجل در تعهدات قراردادی و سررسید در تعهدات براتی به دو روش معلوم می گردد. در روش نخست طرفین تعهدات قراردادی و براتی مطابق اصل حاکمیت اراده مبادرت به تعیین زمان اجرای تعهد می نمایند(مواعد پیش بینی شده). ماهیت حقوقی چنین عملی در تعهدات قراردادی در حقوق ایران اجمالاً در قالب شرط صفت و در حقوق انگلیس در قالب شرط ضمن عقد تبیین می گردد که ضمانت اجرای عدم چنین توافقی با توجه به شرط بودن آن که امری فرعی و تبعی است،خللی در شکل گیری تعهد ایجاد نمی کند. بنابراین در چنین شرایطی در حقوق ایران تعهد حال محسوب می شود و در حقوق انگلیس تعهد در مدت زمان معقول انجام خواهد شد.همچنین در صورت عدم اجرای تعهد در اجل تعیین شده با توجه به قید تلقی شدن یا نشدن اجل تعیین شده نسبت به تعهد در حقوق ایران به ترتیب ضمانت اجرای منتفی شدن تعهد و یا ضمانت اجراهای عدم اجرای قرارداد را به همراه خواهد داشت. در حقوق انگلیس نیز با توجه به شرط اصلی و یا فرعی قلمداد نمودن چنین توافقی به ترتیب، ضمانت اجرای لغو قرارداد و مطالبه خسارت را به همراه خواهد داشت.در تعهدات براتی از آنجا که تعیین اجل از ارکان شکل گیری این گونه تعهدات است، چنین عملی ماهیتاً در قالب توافق بر ارکان تبیین می شود که ضمانت اجرای عدم تعیین اجل در نظام حقوقی ایران بطلان تعهد براتی است و در سایر نظام های مورد مطالعه(انگلیس،کنوانسیون ژنو و آنسیترال) حال تلقی شدن این گونه تعهدات است. همچنین عدم اجرای تعهد در زمان تعیین شده موجب استقرار مسئولیت تضامنی امضاءکنندگان سند تجاری مطابق قانون خواهد بود. در روش دوم جهت روشن و معلوم شدن موعد ایفاء تعهدات بدون اینکه توافقی از سوی طرفین تعهد صورت گیرد سایر عوامل موجب تعیین موعد ایفاء تعهد خواهند شد(مواعد پیش بینی نشده). در این روش موعد ایفاء تعهدات قراردادی از طریق مراجعه به قانون، عرف و صدور حکم از سوی دادگاه تعیین می گردد و موعد ایفاء تعهدات براتی نیز در این روش به صورت علی الرأس از سوی قانون گذارتعیین می گردد.نکته قابل توجه در این خصوص منحصر بودن موعد ایفاء تعهدات براتی در حقوق ایران به مواعد پیش بینی شده است.در حقوق ایران برخلاف سایر نظام های حقوقی مورد مطالعه جهت شکل گیری تعهد براتی توافق طرفین بر موعد ایفاء تعهد امری ضروری است این درحالیست که در سایر نظام های حقوقی مورد مطالعه عدم توافق
