کاربندی )رسم یبندی( یکی از عناصر معماری نظامند در پوش شهای معماری سنّتی است، که همزمان علاو هبر جنب ههای معماری و زیبای یشناسانه از حیث ساز های نیز دارای قابلیت بارپذیری است. کاربندی با توجه به سابق های که در معماری سنتی ایران دارد، در هر یک از مناطق جغرافیایی به سبک و سیاق خاصی طبق هبندی و نا مگذاری شده است. مقال هی حاضر در پی پاسخ به سؤالاتی چون: چگونه م یتوان کاربندی را ب هگون های جامع و فارغ از سلیق ههای محلی نا مگذاری نمود؟ چگونه کاربندی قابلیت فرمو لپذیری ریاضی دارد؟ تحقیق حاضر، یک تحقیق کاربردی بوده و برمبنای سامان ههای صوری- ریاضی انجام شده و ب همیزان زیادی به گزار ههای قاعد همند وابسته است؛ لذا روش تحقیق این پژوهش، روش تحلیل توصیفی و استدلال منطقی است. در بررسی موارد مضبوط در کتب از روش کتابخان های و در بررسی موارد غیرمضبوط از روش میدانی استفاده شده است. هدف این پژوهش مد لسازی ریاضی کاربندی ساده در معماری ایران است. نتایج پژوهش حاضر حاکی از این است که با توجه به ماهیت دستوری و قانونمند کاربندی از ریاضیات م یتوان ب هعنوان یک زبان بی نالمللی و قاب لفهم برای همگان ب همنظور رسیدن به یک درک مشترک از کاربندی دست یافت. چهار فاکتور n )اضاع کاربندی(، d )فواصل اتصال(، θ )شاقولی یا غیرشاقولی بودن( و فاکتور زمینه ) C1 Cm, …, C2, (. برای فرمو لنویسی و مد لسازی ریاضی کاربند یها مؤثر و در تمامی منابع مشترک هستند که به کمک همین چهار فاکتور م یتوان تمامی کاربند یهای ساده را فرمو لنویسی و مد لسازی ریاضی کرد.
