تبرّی از مسائل ضروری و مهم در ادبیات متعهد شیعه به شمار می‌رود. از آنجا که اهل بیت علیهم السلام در نزد شیعیان از جایگاه و مقام والایی برخوردارند مساله تولّی و تبرّی نیز از مهمترین مسائل مورد توجه ادیبان و شاعران است. طلائع بن رزیک شاعر سدۀ ششم و وزیر فاطمیان بود. او از جمله محبان اهل بیت علیهم السلام است که در مضامین مختلف شعر نظیر مدح، رثا، فخر و هجو به منقبت‌گستری و ستایش خاندان عصمت و تبری از دشمنان ایشان پرداخته است. پژوهش پیش‌رو کوشیده با روش توصیفی تحلیلی ظهور و بروز تبری را در شعر شیعی او نسبت به دشمنان اهل بیت (ع) مورد بررسی و تحلیل قرار دهد. برآیند پژوهش نشان داد که درونمایه هجویات و تبری طلائع از دشمنان خاندان نبوت را می‌توان به سه بخش تقسیم کرد. الف- ابراز انزجار از دشمنان امام علی(ع) در امر ولایت و غاصبان حق ایشان در مسأله خلافت پیامبر (ص). ب- نفرت و خشم نسبت به دشمنان امام حسین(ع) در واقعه کربلا که غالباً همراه با سوز و گداز است. ج- هجو شخصیت‌ها و حکومت‌های منفور تاریخی همچون بنی‌امیه.
