ترجمه بازسازی و بازآفرینی یک متن در زبانی دیگر است که مستلزم تسلط کامل مترجم به عناصر و دلالت-های درون زبانی و برون زبانی متن مبدأ و نیز دلالت ها و نشانه های متنی و غیرمتنی زبان مقصد است و به معادل یابی و انتقال واحد ها و صورت های زبانی محدود نمی شود. ارتباط تنگاتنگ میان زبان و ادبیات فارسی و عربی باعث دادوستدهای پرشماری بین این دو زبان شده که از جملۀ آن ها ترجمۀ کتاب «مرزبان نامه» سعدالدین وراوینی توسط ابن عربشاه در سدۀ نهم است. ابن عربشاه مترجم توانمند و چیره دست در ترجمۀ خود رویکردی اقتباسی و آزاد اتخاذ نموده و کوشیده با ایجاد دگردیسی و بازآفرینی متن اصلی بر ترجمه خود لباس تالیف بپوشاند. پژوهش پیش رو با تکیه بر الگوی "وینه و داربلنه" و با هدف ارزیابی و کیفیت-سنجی ترجمۀ ابن عربشاه و تبیین میزان بهره گیری او از مؤلفه های ترجمۀ اقتباسی سامان یافته است. این الگو با توجه به مولفه های جامع، در دو رویکرد اساسی و مهم یعنی رویکرد مستقیم و رویکرد غیرمستقیم فرآیند ترجمه را مورد بررسی و نقد قرار می دهد. به واسطه رویکرد اول ترجمه بودن کتاب واکاوی می گردد و با استفاده از رویکرد دوم ترجمه اقتباسی مترجم مورد مطالعه قرار گرفته است. هم پوشانی برخی تکنیک ها در روند تحلیل منجر به خلط برخی نمونه ها می شد که با عنایت به این مسأله تا حد ممکن سعی شد حدو مرز آن ها مشخص و نمونه ها از هم تفکیک گردد. با توجه به گستردگی حجم کتاب، نمونه هایی در این راستا تحلیل و بر اساس همان توضیحات نمونه های دیگری در جدول ذکر شده است. برآیند پژوهش نشان داد که «فاکهه الخلفاء» ترجمه ای اقتباسی از مرزبان نامه وراوینی است و مترجم با کاربست معادل های همسو با زبان مقصد، جایگزین کردن عبارات ساده به جای ساختارهای پیچیده، افزایش و کاهش معنای واژگان، زبان ترجمه را عادی و طبیعی نموده است. در تطبیق ترجمۀ او با الگوی وینه و داربلنه نیز مشخص شد که مترجم از رهگذر ترجمۀ غیر مستقیم و با بهره گیری از تکنیک های جابجایی، تغییر بیان، معادل یابی و اقتباس، دگرگفتی دیگر از اثر گرانسنگ «مرزبان نامه» ارائه داده است. وی متن مقصد را به گونه ای به افق دید خوانندۀ عرب زبان نزدیک نموده که افزون بر این که زمینۀ خوانایی آن را فراهم نموده باعث شده خوانندۀ عرب زبان به خوبی با متن ارتباط برقرار نماید.
