ابوالعباس الجراوی از جمله شاعران دوره موحدین در سال 609 هجری قمری برابر با 1212م متولد شد. او منسوب به جراوه است که نام مکانی در آفریقا بین قسطنطنیه و قلعه بنی حماد می باشد. وی شاعر مقرّب منصور یعقوب بن عبدالمؤمن و ناقد شعر و شاعران بود. از آثار او دیوان شعر و صفوه الادب و نخبه کلام العرب است که به الحماسه المغربیه نامبردار است. دیوان او دارای مضامینی چند در مدح و رثای اهل بیت علیهم السلام و هجو دشمنان ایشان و بث الشکوی است و نشان از این دارد که پرداختن به سیمای اهل بیت، وجهه همت او بوده است. خصوصیت بارز این گونه اشعار، صدق عاطفه و اخلاص واقعی است. رثا از جمله مضامین شعری است که الجراوی به طور ویژه به آن پرداخته است. عمده مرثیه های او در سوگ سید الشهدا علیه السلام و بیان مصائب و مظلومیت اوست. وی حوادث و فجایع جانگداز صحنه کربلا را با لحنی آکنده از غم و اندوه به تصویر کشیده و خاندان بنی امیه را به خاطر ظلمی که در حق ابا عبدالله انجام دادند، نکوهش کرده است. از جمله سروده های معروف در رثای امام حسین(ع)، منظومه ابوالعباس الجراوی برای منصور، یکی از خلفای موحدین است که درآن معلقه امرؤالقیس را تخمیس نموده است. این سروده دارای نوعی عاطفه حزن انگیز و حسرتی است که از وجود شاعر برمی آید. در مدح امام علی(ع) نیز ابیاتی چند دارد و ایشان را نور اسلام و پیشوای هدایت گر می داند که وجود انسان ها را از نورخود نورانی و روشن می کند. این امر را می توان از خلال اشعارش دریافت، چنانکه در هنگام مدح اهل بیت،محبت و ارادت خالص خود را نمایان می کند و در هنگام رثا، حزن و اندوه واقعی خود را در قالب اشعارش نشان می دهد و در وقت هجو، از عاطفه خشم بهره می برد و اشعاری کوبنده می سراید.0 این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی به بررسی و توصیف زندگی و شعر شاعر عصر موحدین ابوالعباس الجراوی و نیز ویژگی های شعر ایشان و عوامل سیاسی، اجتماعی، علمی و ادبی اثرگذار در زندگی و شعر شاعر، می پردازد. ابوالعباس الجراوی، با سرودن اشعار فراوانی در موضوعات مدح و رثای اهل بیت و هجو دشمنان ایشان و نیز بث الشکوی از مصیبت های وارده بر آنها، به خصوص امام حسین علیه السلام، ابراز اندوه فراوان نموده است. مهمترین ویژگی ها و صفات اهل بیت در شعر شاعر، مظلومیت، ظلم ستیزی، زیربار زور نرفتن، آشکار کردن چهره واقعی دشمنان اسلام، حقانیت در حکو
