تجزیه به آحاد واژگان به عنوان یکی از نظریات حوزۀ معنی شناسی و مطالعات معنایی به تجزیۀ واحدهای زبانی و عناصر و اجزای تشکیل دهندۀ آنها می پردازد و در شناسایی تفاوت های معنایی بین واژگان هم معنا، اهمیت به سزایی دارد و معنای نهفته در لایه های معنایی واژگان را کشف و تبیین می نماید. پژوهش پیش رو کوشیده با معرفی این روش به عنوان رویکردی نو در حوزۀ معنی شناسی به شیوه های برابریابی واژگان بر مبنای تحلیل مؤلفه ای معنای واژگان بپردازد. این پژوهش به لحاظ هدف کاربردی است و با روش توصیفی- تحلیلی از نوع انتقادی سامان یافته است؛ از این رو با تکیه بر منتخبی از واژگان سوره های نور، فرقان و شعراء در ترجمه های آقایان آیتی، الهی قمشه ای، رضایی، فولادوند و معزّی به بررسی عملکرد مترجمان در برابریابی واژگان نشان دار و شیوۀ انتقال مؤلفه های معنایی چنین واژگانی می پردازد. برآیند پژوهش نشان می دهد که توجه ناکافی مترجمان به آحاد تشکیل دهندۀ معنای یک واژه باعث ارائۀ معنای اولیه و هسته ای از واژه شده است. با وجودی که هیچ یک از مترجمان در ارائۀ برابر نهادهای دقیق واژه های مورد بررسی توفیق کامل نداشته-اند؛ اما می توان گفت به ترتیب ترجمه های آقایان رضایی، الهی قمشه ای، آیتی، معزی و فولادوند از بیشترین تا کمترین توجه را به آحاد معنایی واژگان قرآنی داشته اند.
