شناخت معانی واژگان قرآن و تبیین میدان معنایی آن ها از دیرباز مورد توجه مفسران و قرآن پژوهان بوده است. واژۀ ضلال و مشتقات آن از جمله واژه هایی است که در قرآن از بسامد نسبتا بالایی برخوردار می-باشد. این واژه در بافت قرآنی با اوصاف مبین، بعید، کبیر و قدیم آمده است. پژوهش پیش رو با روش توصیفی- تحلیلی و با تأکید بر ساختارهای مختلف صرفی و ترکیب نحوی آیات مشتمل بر واژۀ ضلال به تبیین معانی این واژه و کاربرد آن با اوصاف یاد شده پرداخته است. برآیند پژوهش نشان می دهد که صفت مبین بیشترین و کبیر و قدیم کمترین کاربرد را دارند. صفت مبین هم برای ضلالی که به معنای گمراهی حقیقی و دینی است آمده و هم برای گمراهی غیر دینی؛ در حالی که صفت بعید تنها برای گمراهی حقیقی و صفت های کبیر و قدیم برای گمراهی غیر حقیقی به کار رفته اند. کارکردهای واژۀ ضلال با صفت های یاد شده از نظر معنا و ساختار صرفی و نحوی تفاوت های قابل ملاحظه ای دارند؛ به گونه ای که از نظر صرفی به دو صورت نکره و معرفه و از نظر نحوی در نقش های مجرور به حرف جر، مفعول مطلق و خبر به کار رفته اند.
