عفیف الدین تلمسانی از شاعران و عارفان تازی سدۀ هفتم هجری است که برگ زرینی از مفاهیم بلند عرفانی را به دفتر منظوم مکتب عرفانی افزوده و در پیشبرد این فرهنگ عالی در ادبیات عربی و اسلامی سهم به سزایی داشته است. پژوهش پیش رو که با روش تحلیل محتوا سامان یافته است کوشیده بن مایه های عرفانی را در اشعار عفیف الدین تلمسانی مورد بررسی و تحلیل قرار دهد. برآیند پژوهش نشان می دهد که جهان بینی عرفانی عفیف الدین در مباحث وحدت وجود، مدح و ستایش پیامبر به عنوان واسطۀ آفرینش هستی و شور و عشق الهی تبلور یافته است. او علاوه بر آموزه های عرفانی کوشیده سلوک عملی را در قالب مرگ ارادی، فنا و بقا، تجرید، تحلی و تخلی نمایان کند و سالک راه حقیقت را به مقصد نهایی رهنمون نماید. پیام اصلی عفیف الدین بر محور جهان بینی توحیدی استوار است که با تزکیۀ درونی کسب می شود. او تجربۀ درونی خود را با بهره-گیری از شعر تغزّلی و خمریّه بیان نموده و فضایی ترکیبی از عشق زمینی و آسمانی ترسیم کرده است.
