همزمان با انقلاب مشروطه در ایران و انقلاب مردم عراق علیه عثمانی ها، شعرایی پا به عرصۀ ادبیات نهادند که وطن خواهی و میهن دوستی یکی از مضامین مشترک اشعارشان است؛ میهن دوستی این شاعران در قالب موضوعاتی چون استعمار ستیزی، عدالت خواهی، نفی استبداد، آزادی طلبی و... خود را نشان داد؛ این شاعران خواهان آزادی و پیشرفت کشورشان بودند و رشد و ترقی وطن خود را در گرو آزادی بیان و اندیشه و گاه آزادی زنان می دیدند، برخی از آنان با تأسی از فرهنگ مغرب زمین، آزادی زنان از قید و بند حجاب را نوعی گام نهادن در مسیر رشد و پیشرفت تلقی می کردند و در اشعار خود، خواهان تحقق این خواسته بودند. از جملۀ این شاعران بهار و زهاوی دو شاعر بنام معاصر ایران و عراق است که هر دو در یک دورۀ زمانی می زیستند و با یکدیگر دوستی دیرینه و مفاوضات ادبی داشتند، آن دو در روزگاری زندگی می کردند که بسیاری از مسایل سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی دو کشور بسیار شبیه به یکدیگر است؛ بهار در عصر خفقان آور مشروطه و شاهان قاجار و زهاوی در دوران پر اختناق سلاطین عثمانی زندگی می کرد.
