تصویرآفرینی خلق تابلویی است هنری به وسیله کلمات. شاعر وقتی محیط زیبا و بدیعی را می بیند به وجد آمده و از آن متاثر می شود و به وصف آن می پردازد و با بیان شاعرانه آن را به تصویر می کشد. منوچهری و ابن سهل، دو شاعری هستند که تصویر طبیعت در دیوانشان از جایگاه برجسته ای برخوردار است و علت آن محیط سرسبز و جذابی است که در آن می زیسته اند. منوچهری در نیمه اول سده پنجم هجری می زیست و بخشی از عمر خود را در کناره دریای خزر گذرانده و ابن سهل در نیمه اول سده هفتم هجری در اشبیلیه، یکی از سرسبزترین شهرهای اندلس می زیست؛ از این رو، طبیعت در دیوان آن دو نمود برجسته ای یافته است. ابن سهل بیشتر به تغزل پرداخته و غزل را با وصف طبیعت در هم آمیخته و میان این دو مضمون پیوند برقرار کرده؛ در حالی که منوچهری بیش از ابن سهل تجربه های شعری خود را در خدمت وصف قرار داده و با باریک بینی جلوه های جذاب طبیعت را به تصویر کشیده است. وصفیات آنها دارای وجوه اشتراک و افتراقی است که اوصاف مشترک آن دو عبارت است از: تصویر طبیعت سر سبز، شب، غروب، بهار و شراب و مهم ترین ابزاری که در خلق تصاویر هنری خود، به کار برده اند، تشبیه و استعاره است.
