کارآفرینی به عنوان یک منبع حیاتی ایجاد اشتغال و بهره وری و رشد و توسعه ی اقتصادی مورد تایید همگان است. به همین دلیل پیش بینی رفتار کارآفرینانه یا تصمیم برای شروع یک کسب و کار جدید یکی از موضوعات تحقیقاتی است که توجه زیادی را به خود جلب کرده است. طبق نظریه رفتار برنامه ریزی شده، مهم ترین تعیین کننده رفتار کارآفرینی، قصد کارآفرینانه می باشد که قصد کارآفرینانه در این نظریه تحت تاثیر سه عامل اصلی شامل نگرش نسبت به رفتار،هنجار ذهنی و کنترل رفتار درک شده می باشد. شواهد موجود نشان می دهد که کارآفرینی می تواند در نتیجه دوره ها و برنامه های آموزشی و نیز ساختارهای حمایتی، پرورش یابد. با توجه به اینکه یکی از اهداف برنامه های آموزشی کارآفرینی، ایجاد و تقویت قصد کارآفرینی در کارآفرینان بالقوه به ویژه دانشجویان است در این پژوهش به بررسی تاثیر آموزش های کارآفرینی و حمایت های دانشگاهی بر قصد و نگرش کارآفرینانه دانشجویان با استفاده از مدل آجزن پرداخته شد. در این تحقیق جامعه هدف دانشجویان سال سوم و چهارم در مقطع کارشناسی و کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی ارشد دانشکده کشاورزی دانشکاه بوعلی سینا بودند. این تحقیق در سال تحصیلی 1400-1399 انجام شد که تعداد نمونه آماری با استفاده از جدول مورگان 249 نفر محاسبه شد. برای بررسی تاثیر آموزش کارآفرینی بر قصد و نگرش کارآفرینانه دانشجویان در این تحقیق از ابزار پرسشنامه استاندارد استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزارهای آماری spss و pls پردازش شد. نتایج حاصل از روابط همبستگی بین متغیرها نشان داد که نگرش نسبت به کارآفرینی و کنترل رفتار درک شده در پیش بینی قصد کارآفرینانه دانشجویان تاثیر گذار است. همچنین نتایج نشان می دهد که بین دانش کارآفرینی و قصد و نگرش کارآفرینی همبستگی مثبت و معنی دار وجود دارد. اما میزان آموزش های کارآفرینی در دانشگاه و متعاقبا دانش کارآفرینی دانشجویان و حمایت های دانشگاهی از کارآفرینی به حدی نبود که منجر به شکل گیری قصد کارآفرینانه شود و تاثیر این عوامل محیطی در کلیت مدل تایید نشد.
