چکیده: معمولاً حق الزحمه پیمانکاران جزء در رابطه با پیمانکار کل تعریف می شود. حال آنکه میزان حق الزحمه ممکن است تحت تأثیر شیوه های پرداخت به پیمانکار کل و همچنین شیوه های پرداخت بالادستی از سوی مالک به پیمانکار کل قرار گیرد. این رویه برای حق الزحمه میان پیمانکاران جزء لایه اول، لایه دوم، و لایه های پایین تر نیز وجود دارد. به منظور هم راستا کردن اهداف کارفرما و پیمانکاران در لایه های مختلف قراردادی، می توان از قرارداد های تشویقی استفاده کرد. در این قراردادها عملکرد واقعی عوامل با اهداف از پیش تعیین شده مقایسه می شود. تاکنون تحقیقات متعددی در ارتباط با قراردادهای تشویقی در حالت های مختلف مانند تک عاملی-تک دستاوردی، چندعاملی-تک دستاوردی، تک عاملی-چنددستاوردی و چند عاملی- چند دستاوردی صورت گرفته است. حال آنکه بنظر می رسد که پژوهشی در حوزه تقسیم دستاورد بهینه میان پیمانکاران جزء در لایه های مختلف قراردادی صورت نگرفته است. هدف این پایان نامه ایجاد یک مدل تقسیم دستاورد بهینه در قراردادهایی با لایه های قراردادی متعدد (پیمانکار کل، پیمانکار لایه اول، پیمانکار لایه دوم و غیره) است. پیمانکاران در لایه های مختلف ممکن است ریسک خنثی یا ریسک گریز باشند. توسعه نظری پایان نامه مبتنی بر مدل های کاربردی موجود و نظریه کارفرما-عامل برای تقسیم دستاورد با یک لایه (یک پیمانکار) است. قطعیت معادل کارفرما به شرط منطق فردی و سازگاری تشویقی پیمانکاران به حداکثر می رسد. تلاش های طرف های قرارداد پایین دستی به عنوان متغیر بهینه سازی در نظر گرفته می شود که نسبت های تقسیم دستاورد بهینه برای آن ارزیابی می شوند. سهم هر لایه از دستاورد پروژه به عنوان یک متغیر تصادفی متأثر از تلاش و رویدادهای خارج از کنترل آن فرموله می شود. مدل پیشنهادی و فرضیه های پایان نامه توسط مدل عددی و تحقیقات میدانی مورد ارزیابی قرار می گیرند. مدل ارائه شده در این پژوهش می تواند توسط کسانی که قراردادهای تشویقی را طراحی می کنند مورد استفاده قرار گیرد.
