پیمانکاران جزء بخش عمده ای از فعالیت ها را در پروژه های ساخت انجام می دهند و به عنوان آخرین عوامل تصمیم گیری در پروژه تلقی می شوند. برداشت پیمانکاران جزء از عادلانه بودن قرارداد می تواند در تشویق آنان برای عملکرد بهتر و همکاری با سایر عوامل پروژه تأثیرگذار باشد. با وجود مطالعات بسیار در زمینه بهینه سازی قرارداد های تشویقی بین کارفرما و پیمانکاران در حالات مختلف، مطالعات کمی بر روی قرارداد تشویقی با پیمانکار جزء وجود دارد . این مقاله مدلی بهینه برای تقسیم دستاورد ها با پیمانکار جزء در قراردادهای مبتنی بر عملکرد را ارائه می کند. توسعه مدل با فرض ریسک خنثی بودن پیمانکار اصلی و پیمانکار جزء است. یک مسئله بهینه یابی با استفاده از الگوریتم های بیهنه یابی حل می شود و پارامترهای درگیر در بهینه سازی مشخص می شوند. در این مقاله، تئوری های مطلوبیت و نمایندگی مبنای مدل سازی قرار می گیرند. نتایج مقاله می تواند به عنوان مبنایی در نوشتن قراردادهای تشویقی با پیمانکاران جزء مورد استفاده قرارگیرد و مسیر رسیدن به قراردادهای عادلانه در صنعت ساخت را هموارتر کند.
