با توجه به کمبود منابع آب در کشور، یکی از مهم ترین رویکرد های مصالح نوین نیاز است مسئله محیط زیست و به طبع آن صرفه جویی در مصرف آب در چرخه تولید آن ها باشد. نگاه یک بعدی به پیشرفت فناوری مصالح با هدف سهولت در تأمین، ساخت و اجرای آن ها می تواند به زوال تدریجی منابع طبیعی و ذخایر آبی کشور های خشکی مانند ایران منجر شود. در این پژوهش سعی شده با بهره گیری از مفهوم ردپای آب، میزان آب مصرفی در تولید دو مصالح پرکاربرد در ساخت دیوار یکی نسبتاً سنتی (آجر سفالی) و دیگری نسبتاً مدرن (بلوک سیمانی) موردبررسی قرار گیرد. بدین منظور با استفاده از مدل ردپای آب دو کارگاه تولید آجر سفالی و بلوک سیمانی تحلیل می گردند. میزان آب مصرفی مستقیم و مجازی کارگاه های فوق بررسی می گردد. نتایج نشان دهنده حجم بالای مصرف آب در تولید بلوک سیمانی نسبت به آجر سفالی است. این تحقیق نشان می دهد که مصالح مدرن ممکن است مشکلاتی برای محیط زیست و به خصوص مصرف آب ایجاد نمایند که معمولاً در مصالح سنتی چنین مشکلاتی کمتر دیده می شوند. ردپای آب در تولید مصالح ساختمانی می تواند ابزار مناسبی برای تشویق صنایع با ردپای آب کمتر و یا حتی جریمه و اخذ عوارض از صنایع مشابه با ردپای آب زیاد باشد.
