آبشکن یکی از روش های کنترل فرسایش رودخانه ها می باشد که با ایجاد جریان آرام، توان حمل مواد رسوبی را کاهش داده و زمینه مساعدی برای رسوبگذاری مواد رسوبی و تثبیت کناره ها فراهم می آورد. با ساخت آبشکن شرایط جدیدی در رودخانه ایجاد می شود که منجر به آبشستگی اطراف دماغه آبشکن ها می گردد. با تعیین میزان آبشستگی و الگوی جریان در اطراف آبشکن ها، به طراحی بهتر آبشکنها کمک میکند. در گذشته تحقیقات وسیعی بر روی آبشستگی در آبشکن های نفوذناپذیر انجام شد، بنابراین در این تحقیق به بررسی آزمایشگاهی آبشستگی و رسوب گذاری اطراف آبشکن های نفوذپذیر چوگانی، ال شکل و مستقیم به صورت غیرمستغرق پرداخته می شود. آزمایش ها در آزمایشگاه سازه های آبی دانشگاه بوعلی سینا در شرایط آب زلال و با آبشکن های چوگانی، ال شکل و مستقیم با درصدهای نفوذپذیری 0%(بسته) 30%،40% و 50% درون فلومی به طول 5/10 متر، عرض و ارتفاع 5/0 متر برای سه عدد فرود 364/0، 367/0 و 372/0 انجام گرفت. با استفاده از آنالیز ابعادی عوامل بی بعد استخراج شد. جهت انجام آزمایش های آبشستگی محدوده 5/2 متر از طول کانال توسط رسوبات ماسه ای با قطر متوسط 1 میلی متر پر شد و آزمایش ها در مدت زمان 5 ساعت انجام شد. نتایج این تحقیق نشان داد با افزایش عدد فرود جریان، ابعاد چاله فرسایشی در جهت طول، عرض و عمق برای آبشکن نفوذناپذیر به ترتیب 2 برابر، 5/1 برابر و بیش از 2 برابر افزایش می یابد. با افزایش نفوذپذیری آبشکن از 0% به 50% حداکثر عمق آبشستگی به میزان بیش از 70% کاهش یافته است. همچنین آبشکن های بسته دارای آبشستگی بیشتری نسبت به آبشکن های باز دارند. در مقایسه میان سه آبشکن چوگانی، ال شکل و مستقیم، آبشستگی در آبشکن چوگانی در تمام حالت ها از آبشکن ال شکل و مستقیم کمتر می باشد؛ بنابراین در این تحقیق عملکرد آبشکن چوگانی از دو شکل دیگر بهتر است. نتایج عددی نشان می دهد بیشترین فشار جریان در پیرامون آبشکن ها، در بالادست آبشکن رخ می دهد. این فشار جریان و همچنین انرژی آشفتگی جریان با افزایش نفوذپذیری آبشکن، کاهش می یابد.
