مقدمه: یکی از اولویت های مدیریت منابع انسانی به ویژه در مورد مشاغل دشوار و تنش زا همچون پرستاری، کاهش بی تفاوتی سازمانی است؛ چرا که روح بی تفاوتی در رفتار کارکنان، انگیزه کار و تلاش را از آنان می گیرد و می تواند زمینه ساز بسیاری از بروندادهای منفی گردد. در این زمینه به نظر می رسد که توجه به سیستم اجتماعی سازمان بتواند یکی از استراتژی های کاهش بی تفاوتی سازمانی باشد. هدف: هدف از این پژوهش، بررسی رابطه جامعه پذیری سازمانی و بی تفاوتی سازمانی در میان پرستاران بوده است. روش: روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بوده است. جامعه آماری پژوهش، کلیه پرستاران بیمارستان بعثت شهر سنندج مشتمل بر 539 نفر بوده اند. با استناد به جدول کرجسی و مورگان، تعداد 225 پرسشنامه به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده در میان پرستاران توزیع شد که از این تعداد، 161 پرسشنامه به صورت کامل بازگردانده شد. گردآوری داده ها با استفاده از دو پرسشنامه جامعه پذیری سازمانی و بی تفاوتی سازمانی انجام گرفت. روایی و پایایی پرسشنامه ها نیز به ترتیب با استناد به نظر متخصصان و ضریب آلفای کرونباخ تأیید شد. در نهایت جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافته ها: میانگین و انحراف استاندارد متغیر جامعه پذیری سازمانی برابر با 698/0±15/3 بوده است. میانگین و انحراف استاندارد متغیر بی تفاوتی سازمانی نیز برابر با 672/0±81/2 بود. بین جامعه پذیری سازمانی و بی تفاوتی سازمانی در میان پرستاران، رابطه منفی و معنادار وجود داشت (p < .01). همچنین دو بعد تفاهم و حمایت همکاران، پیش بینی کننده منفی و معنادار بی تفاوتی سازمانی بودند (p < .01). نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش، مدیران بیمارستانی می توانند از طریق روشن نمودن انتظارات از پرستاران، شفاف سازی قوانین و مقررات، نمایش رفتارهای حمایتی، توسعه فعالیت های مشارکتی و تصریح چشم انداز آینده سازمان، زمینه کاهش بی تفاوتی سازمانی در پرستاران را فراهم آورند.
