امروزه بحث اخلاقیات در کار، توجه زیادی را به خود جلب نموده است. چرا که یکی از جنبه های مهم فرهنگ سازمان است و به سمتی پیش می رود تا بخشی از استراتژی یک سازمان گردد. کارکنانی که پایبند به اخلاق کار هستند، اشتیاق و انرژی بیشتری را در رابطه با کار خود نشان می دهند. با این رویکرد، هدف از پژوهش حاضر، بررسی وضعیت اخلاق کار و خودکارآمدی شغلی در میان کارکنان دانشگاه بوعلی سینا و نیز بررسی ارتباط این دو متغیر با یکدیگر بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری عبارت از کلیه کارکنان دانشگاه بوعلی سینا بودند. نمونه ای به حجم 260 آزمودنی به شیوه نمونه گیری تصادفی انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزارهای گردآوری داده ها پرسشنامه اخلاق کار گریگوری سی، پتی و پرسشنامه خودکارآمدی شغلی ریگز و کنایت بودند. روایی پرسشنامه ها براساس نظر متخصصان و پایایی آن ها با استناد به ضریب آلفای کرونباخ بررسی و مورد تأیید قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها نیز با استفاده از آزمون کالموگروف- اسمیرونوف، t تک نمونه ای، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون صورت گرفت. یافته ها نشان داد که میانگین اخلاق کار کارکنان93/3 و به طور معنی داری بالاتر از سطح متوسط(01.>p) و میانگین خودکارآمدی شغلی43/3 و بالاتر از سطح متوسط (01.>p) بود. بین اخلاق کار و مؤلفه های آن با خودکارآمدی شغلی همبستگی معنی داری وجود داشت. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که سه مؤلفه ی روحیه جمعی و مشارکت در کار، پشتکار و جدیت در کار، و روابط سالم و انسانی درکار قدرت پیش بینی خودکارآمدی شغلی کارکنان را داشتند. بنابراین به نظر می رسد تلاش در جهت استقرار فضای کاری اخلاق مدارانه و توفیق و ترغیب کارکنان به انجام فعالیت های کاری مبتنی بر آموزه های اخلاقی، می تواند زمینه های ارتقای خودکارآمدی شغلی کارکنان را فراهم آورد.
