چکیده: شخصیت پردازی یکی از عناصر اصلی داستان است که نویسنده از طریق آن می تواند به قهرمانان داستانش چهره ای واقعی ببخشد و در واقع شخصیت های یک داستان ستون فقرات آن را تشکیل می دهند. بهاء طاهر، نویسنده برجسته مصری در رمان «عشق در تبعید» مسائل گوناگون روزنامه نگاری را به چالش می کشد. این پژوهش با روش توصیفی و شیوۀ تحلیل محتوا، شیوه-های شخصیت پردازی در رمان «عشق در تبعید» بهاء طاهر را مورد بررسی قرار داده تا توانایی نویسنده را در پردازش شخصیت ها نمایان سازد. نویسنده در رمان مذکور مسائل اجتماعی و تاریخی اطرافش را مورد توجه قرار می دهد و هیچ موضع-گیری در قبال جریان های حاضر در داستانش نمی کند. اساس رمان خیالی، و حوادثی که در آن اتفاق می افتد، واقعی است و طاهر با بهره گیری از قوۀ تخیل سرشار خود، در لابه لای این حوادث واقعی، حوادث تخیلی را قرارداده است. نتایج این پژوهش بیانگر آن است که شخصیت های اصلی بیشتر از نوع شخصیت های پویا و جامع و شخصیت های فرعی از نوع ایستا و ساده هستند. نویسنده برای معرفی شخصیت ها از هر دو شیوۀ شخصیت پردازی مستقیم و غیرمستقیم استفاده کرده است. در شخصیت-پردازی مستقیم بیشتر از دید نویسنده یا راوی داستان به معرفی شخصیت ها پرداخته است. نویسنده در شیوۀ غیرمستقیم از تکنیک های مختلفی استفاده کرده و از طریق گفتگو و تک گویی درونی، عملکرد و ویژگی های ظاهری که بسامد بیشتری دارند خواننده را با شخصیت های داستانش آشنا ساخته است. عنصر شخصیت با درون مایه و مضمون رمان متناسب و هماهنگ است و رابطه نزدیکی با دیگر عناصر رمان به ویژه حادثه دارد. آفرینش شخصیت های عینی و ملموس موجب موفقیت طاهر در شخصیت پردازی گردیده است.
