قرآن کتاب آسمانی مسلمانان است و از همان روزهای ابتدای نزولش بر پیامبر(ص) موردتوجه مسلمانان و دیگران قرار گرفت. یکی به علّت فصاحت و بلاغت قرآن که تا آن زمان سابقه نداشت و همه را متحیر ساخت و دیگری هم به علّت سابقه ی درخشان پیامبر(ص) قبل از بعثت؛ مسلمانان به روش های گوناگون هر کدام فراخور حال خود به قرآن توجه می کردند عده ای که سواد نوشتن داشتند قرآن را می نوشتند که به کُتاب وحی مشهور بودند و گروهی که از حافظه ی خوبی برخوردار بودند قرآن را حفظ می کردند که به حُفاظ وحی معروف بودند؛ بعدها مسلمانان به دلایل گوناگون از آیات قرآن در نوشته ها و ... بهره بردند و ادبیات عرب در پرتو قرآن کریم شکوفاتر از گذشته شد و اصحاب شعر و ادب در هر عصر و دوره ای به فراخور ذوق و استعداد خود از گنجینه ی واژه ها، اسالیب، معانی و مضامین قرآن کریم بهره بردند. علی بن عباس معروف به ابن الرومی- شاعر دوره ی عباسی-نیز از جمله شاعران مسلمانی است که از قرآن کریم بهره برده است. و در دیوان شعر او، به اشعاری برخورد می کنیم که آن ها ازآیات قرآن اقتباس کرده است. پژوهش حاضر بر آن است که با روش توصیفی-تحلیلی به بررسی اقتباس های قرآنی در دیوان وی پرداخته و اثرگذاری آیات قرآن در اشعارش را مورد بررسی قرار دهد. از جمله نتایجی که در این پژوهش به دست آمده این است که اقتباس از آیات قرآن کریم در معنای اصلی از بسامد بیشتری نسبت به اقتباس در معنای غیراصلی برخوردار است و همچنین اقتباس-های او در زمینه وصف بیشتر از هجو است.
