منع توسل به زور یکی از مهمترین قواعد عرفی و حتی آمره نظام حقوق بین الملل است. بر این قاعده، استثنائاتی مهمی وارد شده است که یکی از مهمترین آنها، حق بر مقاومت نهضتهای آزادیبخش و ملل تحت اشغال خارجی در برابر دول استعمارگر و اشغالگر است. موضوع مبارزه گروههای فلسطینی در برابر اشغال سرزمینشان، از مصادیق مهم این استثناء بر ممنوعیت توسل به زور است. روش بررسی این پژوهش، تحلیلی –توصیفی است و شیوه ی گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای می باشد. سوال اصلی این مقاله آن است که مبنای حقوقی توسل به زور گروههای مبارز فلسطینی علیه دولت اشغالگر اسراییل چیست؟ نتیجه ی این پژوهش نشان می دهد که نظام حقوق بین الملل معاصر، توسل جنبشهای آزادیبخش به زور جهت رهایی از استعمار و نیز مبارزه مردم تحت اشغال جهت الغای اشغالگری را مشروع می داند و جنگ میان جنبشهای آزادیبخش با دول استعمارگر به عنوان یکی از مصادیق مخاصمات بین المللی پذیرفته شده است. در نتیجه، مبنای حقوقی جنبش مقاومت فلسطین و مبارزه آنها جهت رهایی از اشغال اسرائیل، در پیوند و اجتماع میان حق مردم بر تعیین سرنوشت و مبارزه آنها برای رهایی از اشغالگری بیگانگان، ریشه دارد.
