در یک منظر کلی اقلیت ها در ترکیه را به اقلیتهای راضی واقلیتهای ناراضی تقسیم کرد. اقلیتهای راضی اقلیتهایی در ترکیه هستند که معتقدند آن حقوقی که در حقوق بین الملل اقلیتها مشخص شده است برای اینها محترم شمرده شده است و با یک نظام سیستماتیکی که به نوعی در جهت حذف حقوق این اقلیتها، استحاله این اقلیتها، جلوگیری از حقوق زبانی و مذهبی و اقتصادی این اقلیتها است وجود ندارد؛ البته این تعداد اقلیتها در ترکیه بسیار کم هستند به خاطر اینکه این نوع اقلیتها یا عمدتا اقلیتهایی هستند که در طول تاریخ در ترکیه یا دچار استحاله شده اند یا اقلیتهایی هستند که اعضای جامعه آنها بسیار اندک است؛ یا اقلیتهایی هستند که علاوه بر تعداد اندک از منظر مذهبی با سنی حنفی ارتباط دارند و ترکیه خیلی آنها را برای خودش خطری نمیداند و در نتیجه فشار یا تهدیدی علیه آنها نمی داند؛ یا اقلیتهایی هستند که ترکیه بیشتر در مورد آنها اهداف سیاسی دارد مثل چرکس ها یا اویغورها که ترکیه سعی میکند به عنوان ابزار از آنها استفاده کند و در نتیجه در ترکیه نشریه و رسانه و مراکز فرهنگی دارند و فعالیت میکنند. اما عمده اقلیتها در ترکیه مثل کردها و ارمنی ها معتقدند که اساسا ترکیه به دلیل اینکه حقوق آنها را به صورت سیستماتیک نقض میکند عضو اعلامیه 1992 اقلیتها نشده است. همانطور که اشاره شد ترکیه تنها کشور عضو سازمان ملل است که به اعلامیه 1992 اقلیتها رای منفی داده است و عملا اعلام کرده است که حاضر نیست مفاد این اعلامیه را در مورد اقلیتها تعیین بکند. نکته مهمی که وجود دارد این است که تقریبا میشود گفت که نظام ترکیه چه در دوره عثمانی چه در دوره جمهوری ترکیه یک ماشین بزرگ استحاله اقلیتها بوده است.
