شیوع ویروس کرونا که ابتدا از استان ووهان چین آغاز گردید و در کمتر از یازده هفته، تمام جهان را آلوده کرد، یکی از مهم ترین چالش های ایجاد شده بر سلامت و امنیت انسانی بعد از جنگ دوم جهانی بوده است. باوجودآنکه وظیفۀ اصلی و اساسی تأمین سلامت و حداقل معیشت زندگی انسانی بر عهدۀ دولت متبوع و محل سکونت انسان هاست، آثار و ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی و بهداشتی شیوع ویروس کرونا بر زندگی انسان ها، ضرورت کمک رسانی انسان دوستانه از سوی تمامی دولت ها را ایجاب می کند. سوال اساسی این مقاله این است که آیا تعهدی عرفی برای دولت ها در کمک رسانی به یکدیگر به منظور مبارزه با شیوع ویروس کرونا و پیامدهای اقتصادی، بهداشتی و اجتماعی ناشی از آن وجود دارد؟ فرضیۀ نگارنده این است که تعهدی عرفی برای دولت های توانگر برای کمک به دولت های آسیب پذیر در مبارزه با ویروس کوئید-19 وجود دارد. به ویژه آنکه ناتوانی و شکست یک دولت در مبارزه با این ویروس، به تکثیر و شیوع آن به دولت های همسایه و ماورای آن نیز خواهد انجامید و منافع تمامی دولت ها در این است که مبارزه با این ویروس را به مرزهای ملی و داخلی خود محدود نکنند.
