شیوع ویروس کرونا که ابتدا از استان ووهان چین آغاز گردید و در کمتر از یازده هفته،تمام جهان را آلوده کرد، یکی از مهمترین چالشهای ایجاد شده بر سلامت و امنیت انسانی بعد از جنگ دوم جهانی بوده است. با وجود آنکه وظیفه اصلی و اساسی تامین سلامت و حداقل معیشت زندگی انسانی بر عهده دولت متبوع و محل سکونت انسانهاست اما آثار و ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی و بهداشتی شیوع ویروس کرونا بر زندگی انسانها، ضرورت کمک رسانی انسان دوستانه از سوی تمامی دولتها را ایجاب می کند. سوال اساسی این مقاله این است که آیا تعهدی عرفی برای دولتها در کمک رسانی به یکدیگر جهت مبارزه با شیوع ویروس کرونا و پیامدهای اقتصادی،بهداشتی و اجتماعی ناشی از آن وجود دارد؟ فرضیه نگارنده این است که تعهدی عرفی برای دولتهای توانگر برای کمک به دولتهای آسیب پذیر در مبارزه با ویروس کوئید-19 وجود دارد. بویژه آنکه ناتوانی و شکست یک دولت در مبارزه با این ویروس،به تکثیر و شیوع آن به دولتهای همسایه و ماورای آن نیز خواهد انجامید و منافع تمامی دولتها در این است که مبارزه با این ویروس را به مرزهای ملی و داخلی خود محدود نکنند.
