پژوهش حاضر با کاربست شیوه کیفی که مبتنی بر گردآوری اطلاعات از منابع کتابخانه ای می باشد، مبین یافته هایی بوده مبنی بر اینکه، با وجود آن که وضعیت پناهندگی و پناهجویی بر اساس کنوانسیون 1951 ژنو در تمام کشورهای اروپایی با امضای کنوانسیون مذکور، به رسمیت شناخته شده است؛ اما میان کشورهای اتحادیه اروپایی در این مورد که در سطح ملی با پناهندگان سوری چگونه برخورد کنند، اختلاف نظر وجود دارد و هریک از دول عضو، در امر پذیرش پناهندگان و پناهجویان منافع سیاسی و اجتماعی کشورشان را مبانی عملکرد قرار داده اند؛ برخی دولتها، از پذیرش پناهندگان و پناهجویان خودداری نموده و راهکارهای قانونی پذیرش در این خصوص را هر روزه محدودتر می نمایند؛ زیرا میزبانی پناهندگان و پناهجویان، بر اساس تجربیاتی که این کشورها در طول سالیان داشته اند، آسیب ها و پیامدهایی در حوزه امنیت نظامی، امنیت سیاسی، امنیت اجتماعی و فرهنگی، امنیت اقتصادی و نیز امنیت زیست محیطی، در پی خواهد داشت. برخی دیگر از دول عضو اتحادیه، در جهت کاهش بخشی از آلام آوارگان سوری و همچنین با توجه به اینکه بخشی از آوارگان، تحصیل کرده و نیروی کار خبره بوده اند و دول اروپایی مذکور نیز به نیروی کار تحصیل کرده و نخبه نیازمند بوده اند، در پذیرش پناهجویان سوری و اعطای پناهندگی به آنها سیاستی باز را اعمال کرده اند.
