بررسی اهلیت ایالتها و مناطق خودمختار در زمینه انعقاد معاهده موضوع اصلی این رساله می باشد. در این پایان نامه سعی کردیم با ارائه پیشینه و رویه کنونی دولتها در به رسمیت شناختن اهلیت ایالتها و مناطق خودمختار دیدگاه کلی در خصوص اهلیت یا عدم اهلیت ایالتها و مناطق خودمختار را بیان کنیم. انعقاد معاهده یکی از قدیمیترین و مهمترین مشخصه دول مستقل در حاکمیت بر کشور میباشد. بعضی از کشورها قانون اساسی دارند که به موجب آن دولت از لحاظ سیاسی به بخشهای جزئی تقسیم میشود. واحدهای تشکیل دهنده کشور فدرال حاکمیت سرزمینی ندارند اما به عنوان یک واحد سیاسی، در قانون اساسی، برای آنها اهلیت انحصاری در موضوعات خاصی، اهلیت اشتراکی با دولت فدراسیون در بعضی مسائل شناخته شده و در بعضی مسائل به هیچ وجه اهلیت ندارند. همچنین در برخی کشورها که ساختار فدرال ندارند، به بعضی از مناطق، خودمختاری سیاسی اعطا شده است و موضوع اهلیت این نهادها در انعقاد معاهده با کشورهای دیگر نیز در پایان نامه حاضر بررسی شده است. تردیدی نیست که کشورها به عنوان تابعان اصلی حقوق بینالملل از اهلیت انعقاد معاهده برخوردارند اما موضوع اهلیت واحدهای ایالتی و مناطق خودمختار از مباحث بحث برانگیز و اختلافی در قوانین اساسی کشورها میباشد. به نظر میرسد که با بررسی پیش نویس سابق کنوانسیون حقوق معاهدات، رویههای سابق و کنونی دولتها و همچنین قانون اساسی کشورهای مختلف در این گونه موارد، میتوان به نتیجه دقیقتر و جامعتری دست یافت. در این پایان نامه موضوع را در چهار فصل، ابتدا از منظر مفهوم کلی معاهدات و اهلیت و بعد رویههای سابق و کنونی کشورها مورد بررسی قرار دادهایم و در ادامه موضوع آثار و مسئولیت معاهدات منعقده توسط ایالتها و مناطق خودمختار را مورد مطالعه قرار دادهایم.
