تصویرشناسی به رویکردی نسبتاً جدید در ادبیات تطبیقی اطلاق می‌شود که به مطالعه تصویر «دیگری» برون فرهنگی در ادبیات ملی یا بررسی تصویر یک «من» در ادبیات دیگری می‌پردازد. سفرنامه‌ها به عنوان یک سند با ارزش تاریخی و اجتماعی از جمله منابع مهم و ارزشمند در تصویرشناسی به شمار می‌آیند و از روزگاران گذشته به عنوان یکی از انواع مهم ادبی جایگاه ویژه‌ای در ادبیات هر عصر داشته‌اند و بازتاب دهنده زندگی، فرهنگ، طبیعت، جاذبه‌های ملل مختلف از دیدگاه نویسنده می‌باشند. جاذبه‌های ایران شامل؛ جاذبه‌های طبیعی، جاذبه‌های انسان‌ساخت و جاذبه‌های فرهنگی و تاریخی می‌باشد. یکی از سفرنامه‌هایی که به توصیف جاذبه‌های مناطقی از ایران در قرن چهارم هجری می‌پردازد، سفرنامه ابودلف است. در این سفرنامه، مناطق و آثار ایران توسط ابودلف به تصویر کشیده شده است. مقاله حاضر با هدف بیان خلق‌و‌خو، تصویر آثار و تمدن ایرانی و با روش توصیفی - تاریخی و با تکیه بر اسناد تاریخی در سفرنامه یاد شده و رویکرد ادبیات تطبیقی می‌پردازد. نتایج تحقیق حاکی از آن است که تصویر چشمه‌ها، معادن، گل‌ها، میوه‌ها و کوه‌ها به عنوان جاذبه‌های طبیعی ایران در سفرنامه ابودلف از بازخورد بیشتری برخوردار بوده و این سفرنامه را در مقایسه با سایر سفرنامه‌ها، منحصر به فرد نموده است و جاذبه‌های فرهنگی و تاریخی و جاذبه‌های انسان‌ساخت در مراحل بعدی قرار دارند و خوانندگان ایرانی و عربی با مطالعه سفرنامه یاد شده که حاصل مشاهدات ابودلف بوده و بیشتر واقع بینانه است به دیدن آن‌ها بیش از پیش ترغیب می‌شوند
