تضمین نحوی یک پدیده سبک شناختی است که در اثر خروج از نحو زبان هنجار تشخّص می یابد. این اصطلاح یکی از پدیده های تأویل و تفسیر به شمار می آید و مقصود از آن این است که لفظاً فعلی در معنای حقیقی اش قصد شود سپس فعلی دیگر که مناسب با آن است، همراه با ذکر برخی از متعلقاتش لحاظ گردد. این پدیده بدلیل بسامد بالایی که در قرآن کریم دارد، وجهه سبکی خاصی به سوره های آن بخشیده است، لذا مقاله حاضر تلاش کرده است تا با شیوه توصیفی – تحلیلی به بررسی این پدیده در دو سوره انعام و اعراف بپردازد. برآیند این جستار حاکی از آن است که تضمین "فعل در معنای فعل دیگر" بیشترین بسامد را در این دو سوره داشته است و مهمترین فائده آن - علاوه بر تکرار زدایی و جلب توجه مخاطب- شمولیت معنایی، ایجاز و تفسیر معنی است.
