مطالعات تطبیقی در دو سده اخیر میلادی، افق های گسترده ای را در برابر چشمان ملت های جهان به ارمغان آورده است. تلفیق مطالعات تطبیقی با دنیای پایداری و مقاومت، زوایای گوناگون و پنهان جوهر مشترک انسانی را به ما نشان می دهد، چرا که پایداری انسان در برابر ظلم و ستم همیشگی بوده و نشان از وجود همگونی های فراوانی دارد که تاریخ، گواه آن است. ملت ستمدیده فلسطین و کردستان عراق در نیمه دوم قرن بیستم میلادی به پایداری در برابر ظلم برخاستند و در کنار آنان، شاعران نیز دوشادوش مردم خود جنگیده و آثار پایداری فراوانی آفریدند. پژوهش حاضر ضمن بررسی شعر پایداری سمیح قاسم شاعر معاصر فلسطینی و عبدالله پَشیو شاعر معاصر کردستان عراق در نیمه دوم قرن بیستم میلادی با روش توصیفی - تحلیلی و با تکیه بر مکتب تطبیقی آمریکایی، نمایی کلی از اوضاع شعر پایداری در ادبیات عربی و کردی در بازه زمانی یاد شده ارائه نموده است. ظلم و استبداد از مهم ترین عوامل پیدایش شعر پایداری در ادبیات عربی و کردی نیمه دوم قرن بیستم است. برآیند پژوهش نشان داد که مهم-ترین درون مایه های پایداری دو شاعر، آگاه سازی ملت خویش و دعوت آنان به مبارزه و القای روحیه امید به پیروزی در آینده با تکیه بر نمادهای عربی – اسلامی – مدیترانه ای در شعر قاسم، و کردی – اسلامی – ایرانی در شعر پشیو به منظور برانگیختن شور و حماسه ملی و دینی می باشد.
