فراهنجاری، یکی از اصطلاحات متدوال در سبک شناسی است که در نتیجه خروج از نُرمِ (norm) عادی زبان به وجود می آید. این پدیده در لایه های "آوایی"، "نحوی"، "واژگانی" و "معنایی" رخ می دهد، اما مقاله حاضر، پدیده فراهنجاری نحوی "اللانحوی"، را مورد بررسی قرار داده است. مقصود از فراهنجاری نحوی یعنی خروج از قوانین حاکم بر نحو زبان هنجار و از آنجا که "تناوب"، "تضمین" و "التفات" پدیده هایی پر بسامد در سوره مبارکه توبه هستند، و منجر به "ادبیت" یک اثر ادبی می شوند؛ لذا مقاله حاضر تلاش کرده است تا با روش سبک شناسی و شیوه توصیفی – تحلیلی، این سه پدیده را مورد بررسی قرار دهد. هدف اصلی از نگاشتن این مقاله، بیان زیبایی شناسی و اغراض دلالی این سه پدیده هنجارگریز است. برآیند این جستار حاکی از آن است که تضمین نحوی در مقایسه با تناوب و التفات از بسامد بیشتری برخوردار بوده، و زیبایی شناسی آن علاوه بر تکرار زدایی، ایجاز در اسلوب و شمولیت در معناست. همچنین در این سوره مبارکه سه نوع التفات (معجمی، ضمائر و عددی) به کار رفته است؛ که اغراضی چون تاکید، تکرار زدایی، و جلب توجه مخاطب را موجب شده است.
