یکی از ویژگیهای بارز در آثار نویسندگان رئالیست، پرداختن به عناصر بومی است، به گونه ای که خواننده پس از مطالعه آنها، با انبوهی از ویژگیهای اقلیمی و منطقه ای روبرو می شود که او را هر چه بیشتر با خصوصیات جغرافیایی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی وسیاسی زمان و مکانی که داستان در آن روی می دهد آشنا می کند. « نجیب محفوظ » و «احمد محمود » دو رمان نویس مشهور رئالیست مصری و ایرانی هستند، که به خوبی توانسته اند عناصر بومی و اقلیمی را در آثار خود بازتاب داده، و می توان گفت که این ویژگی در دو رمان « بین القصرین » و « داستان یک شهر » از این دو نویسنده نمود بیشتری یافته است. این وجه مشترک بین دو رمان، موضوع مقاله حاضر است. مهمترین نتایج دست یافته حکایت از آن دارد که وصف طبیعت وکاربرد کلمات و واژه های محلی در هردو رمان است وبیشترین بروز آن در رمان محمود در اسامی اشخاص وفرهنگ وسنتهای آنان است ودر رمان محفوظ بیشترین کاربرد بومی گرایی در اسامی مکان هایی چون مسجد ومدرسه است. روش کار در پژوهش حاضر ، به صورت توصیفی - تحلیلی می باشد ، به این صورت که پس از استخراج تمامی نمونه ها از دو رمان ، به تحلیل آنها پرداخته شده است .
