نهج البلاغه دومین منبع معارف اسلامی به شمار می رودکه امیر بیان امام علی(ع) در آن برنامۀ زندگی فردی و اجتماعی و حتی سیاسی رابا سبک و ساختار ویژه ای بیان نموده است. از این رهگذر می توان به سبک نامۀ سی و یکم اشاره کرد؛ این نامه شامل وصیت امام علی(ع) به فرزندش امام حسن(ع) است. استفادۀ گسترده از انواع ساخت های همپایه یکی از ویژگی های سبکی امام(ع) در این اندرزنامه است؛ از آن جا که استفاده از این-گونه ساخت ها در نامۀ سی و یکم، نمود بالایی دارد، پژوهش حاضر بر آن است که با روش توصیفی– تحلیلی به بررسی ساخت های همپایه در این نامه بپردازد و ارتباط آن را با دو حوزۀ موسیقایی و بلاغی مشخص نماید و در نهایت بخشی از زیبایی آفرینی کلام امام(ع) را تبیین کند.ساخت های همپایه در این نامه به سه نوع همپایگی ترکیبی، همپایگی موسیقایی و همپایگی بلاغی تقسیم می شود. مهم ترین یافته های پژوهش حاکی از آن است که از مهم ترین ویژگی ساخت های همپایه در این نامهاستفاده از همپایگی ترکیبی تام و جزئی در انواعِ جملات اسمیه، فعلیه، انشائیه و... است و همپایگیموسیقاییسهم بیشتری را در همراهی با همپایگی ترکیبی دارد.همراهی همپایگی موسیقایی وبلاغی باهمپایگی ترکیبی،علاوه براینکه درزیباآفرینی کلام تأثیر بالایی دارد،درایجادطراوت درفضای نامه وتأثیرگذاری برمخاطب ن زنقش به سزایی دارد.
