دانشگاه ها در قبال افزایش سطح آگاهی ها، دانش، مهارت ها و ارزش های مورد نیاز دانشجویان و جامعه برای ایجاد آینده ای پایدار مسئول هستند. با این وجود، تلفیق توسعه ی پایدار در آموزش عالی هنوز در گام های ابتدایی خود مانده و با چالش های بسیاری روبه روست. از این رو، شناسایی عامل های اثرگذار بر آموزش توسعه ی پایدار در ساختار دانشگاهی به منظور چیره شدن بر این چالش ها ضرورتی انکارناپذیر است. از 1810 تن جامعه ی آماری، شمار 182 دانشجو به عنوان نمونه ی آماری با استفاده از فرمول کوکران و روش نمونه گیری طبقه ای با انتساب متناسب (جنس و مقطع تحصیلی) انتخاب شدند. ابزار گرد آوری داده ها، پرسشنامه ای محقق ساخته بود که روایی آن با نظر متخصصان موضوعیِ دارای اثر پژوهشیِ مرتبط با آموزش عالی پایدار و پایایی آن با محاسبه ی ضریب تتای ترتیبی (91/0 – 83/0 =θ) تأیید شد. داده ها در محیط نرم افزارهای SPSSWin20 و R پردازش شدند. یافته های آمار توصیفی (تحلیل عاملی تشخیصی) نشان دادند که عامل های اثرگذار بر توسعه ی آموزش عالی پایدار در هفت عامل تعهد مدیریت دانشگاه، داشتن دانش در زمینه ی آموزش عالی پایدار، آموزش های پایداری محور، همکاری و مشارکت، نگرش نسبت به پایداری، حمایت مدیریت و زیرساخت ها، و فرهنگ دانشگاهی شناسایی شدند. برونداد رگرسیون ترتیبی گویای آن بود که عامل های شناسایی شده در مجموع 1/52 درصد از احتمال واریانس آموزش توسعه ی پایدار را تبیین می کنند (521/0 =R2 ناگلکرک).
