ریسک به عنوان شرایطی که در آن امکان انحراف از یک وضعیت مطلوب وجود دارد، در همه جنبه های زندگی بشر قابل بحث است. مدیریت و کنترل پیامدهای نامطلوب ریسک مستلزم شناخت آن است و برای این منظور رویکردهای مختلفی تاکنون مطرح شده است. بدون شک ارزیابی ریسک هسته اصلی مدیریت ریسک است و به طرق مختلفی قابل انجام است. در یک دسته بندی به روش های کمّی، نیمه کمّی و کیفی اشاره می شود. روش های کمّی برپایه مدل های ریسک کار می کنند و برای استفاده های عملی به داده های تجربی مرتبط با ریسک نیاز دارند. در مقابل روش های نیمه کمّی و کیفی بر پایه قضاوت خبرگان استوار هستند و داده های مورد نیاز را در حین ارزیابی فراهم می کنند. در میان روش های نیمه کمّی، روش تجریه و تحلیل حالت های خرابی و اثرات آنها (FMEA) به عنوان یک روش متداول در حوزه ارزیابی انواع ریسک ها، بسیار مورد توجه قرار گرفته است. این روش بر پایه یک شاخص به نام عدد اولویت ریسک کار می کند که دستمایه این مطالعه است. عدد اولویت ریسک، به طور همزمان سه جنبه مختلف ریسک، شامل فراوانی، شدت و شانس کشف ریسک را ارزیابی می کند و از این نظر می تواند گزینه مناسبی برای اولویت بندی ریسک ها باشد. با این وجود در ادبیات FMEA از لحاظ استنباط آماری کار جدی بر روی این شاخص انجام نشده است. در این مقاله ضمن معرفی عدد اولویت ریسک، درباره استنباط آماری پیرامون این کمیت بحث و نتایج جدیدی ارائه شده است
