بیمه های عمر و پس انداز، با هدف پوشش برخی از ریسک های زندگی، در شکل های مختلفی معرفی و عرضه می شوند. مزایای این بیمه ها با توجه به فوت یا حیات بیمه گذاران تعریف می شوند. در نتیجه توزیع طول عمر نقش کلیدی در محاسبات فنی آنها دارد. معمولا شرکت های بیمه از جدول های عمر و توابع بقاء مشترک برای همه اعضای هم سن در یک پرتفوی استفاده می کنند. هرچند برای افزایش دقت محاسبات همواره به شرکت های بیمه توصیه می شود که جداول عمر را به روزرسانی کنند. در این مقاله ابتدا، با استفاده از معیار ضریب تغییرات، دو کرانگین برای احتمال بقاء معرفی می کنیم. سپس با استفاده از ابزارهای احتمالی نشان می دهیم که استفاده از توابع بقاء مشترک به لحاظ نظری باعث زیان شرکت های بیمه خواهد شد.
