نافرمانی مقابله ای یک اختلال شایع در دوران کودکی و نوجوانی است. افراد مبتلا به این اختلال با مشکلاتی در زمینه سلامت روانی، مهارت های اجتماعی و هیجانی مواجه هستند. با توجه به اهمیت این موضوع، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش شفقت به خود بر کاهش نشانه های اختلال نافرمانی مقابله ای در نوجوانان، انجام شد. طرح پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش، شامل تمامی دانش آموزان پسر دارای اختلال نافرمانی مقابله ای مشغول به تحصیل در مقطع متوسطه دوم شهرستان بویین زهرا در سال تحصیلی 1402-1401 بود. روش نمونه گیری از نوع هدفمند بود. حجم نمونه پژوهش بر اساس پژوهش های آزمایشی انجام شده، شامل 30 نفر از جامعه مذکور بود، که به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر)، جایدهی شدند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای، یک بار در هفته تحت آموزش گروهی قرار گرفتند، و گروه گواه هیچ گونه آموزشی را دریافت نکردند. ابزار استفاده شده در این پژوهش، مصاحبه بالینی بر اساس معیارهای DSM-5، مقیاس درجه بندی اختلال نافرمانی مقابله ای هومرسون و همکاران (2006)، و بسته آموزشی شفقت به خود بر اساس کتاب درمان متمرکز بر شفقت (گیلبرت، 2010)، بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش شفقت به خود منجر به کاهش نشانه های اختلال نافرمانی مقابله ای در نوجوانان شده است. لذا با توجه به یافته ها، آموزش شفقت به خود با داشتن رویکردی دلسوزانه به زندگی، می تواند یک درمان کارآمد جهت کاهش رفتار مقابله ای در نوجوانان باشد. بر این اساس پیشنهاد می شود که جهت سلامت روان شناختی این نوجوانان، به نقش این مداخله توجه شود.
