رسول کردنوقابی

هدف پژوهش حاضر تبیین خودکنترلی فرزندان بر اساس طرحواره های ناسازگار اولیه والدین بود. پژوهش از نوع علّی-مقایسه ای با سه گروه 25 نفری از کودکان و با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انجام شد. جامعه آماری پژوهش، شامل کلّیه دانش آموزان دوره اول ابتدایی شهر همدان، در سال تحصیلی 96-1395 بود. خودکنترلی فرزندان با آزمایش خودکنترلی والتر میشل و مقیاس ارزیابی خودکنترلی کودکان کندال و ویلکاکس مورد ارزیابی قرار گرفت و طرحواره های والدین را با پرسش نامه طرحواره یانگ ارزیابی کردیم. داده های به دست آمده با استفاده از روش آماری ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تی مستقل و رگرسیون چندگانه همزمان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد بین خودکنترلی فرزندان و طرحواره های ناسازگار وابستگی(45/0-)، آسیب پذیری(25/0-)، گرفتار(32/0-)، شکست(36/0-)، خویشتن داری ناکافی(40/0-) و اطاعت (30/0-)، رابطه منفی و معناداری وجود دارد. همچنین با توجه به مقادیر ضریب بتا، طرحواره وابستگی(43/0-)، خویشتن داری ناکارآمد(37/0-)، شکست(25/0-) و گرفتار(23/0-) بیشتر از سایر طرحواره ها می توانند خودکنترلی فرزندان را تبیین کنند. بنابراین بین طرحواره های ناسازگار وابستگی، آسیب پذیری، گرفتار، شکست، خویشتن داری ناکافی و اطاعت در والدین و میزان خودکنترلی فرزندان رابطه وجود دارد. به این صورت که نمرات بالای این طرحواره های ناسازگار در والدین پیش بینی کننده خودکنترلی پایین فرزندان و بالعکس نمرات پایین طرحواره-های مذکور در والدین پیش بینی کننده خودکنترلی بالای فرزندان است.