رهیافت جریان‌سازی جنسیّتی بنابر تعریف سازمان ملل متّحد عبارت است از: «فرآیند ارزیابی آثار هر اقدام برنامه‌ریزی شده، از جمله قوانین، سیاست‌ها یا برنامه‌ها، در کلّیه‌ی زمینه‌ها و تمامی سطوح برای مردان و زنان می‌باشد. این رهیافت یکی از راهبردهای حصول اطمینان از گنجاندن دغدغه‌ها و تجربیات زنان و مردان در تهیّه، اجراء، پایش و ارزیابی سیاست‌ها و طرح‌ها در تمامی حوزه‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است به گونه‌ای که زنان و مردان به طور مساوی منتفع گردند و نابرابری متوقّف شود.» درواقع، هدف نهایی جریان‌سازی جنسیّتی دستیابی به برابری جنسیّتی است که در چهارچوب برنامه‌ی اقدام پکن و سند توسعه‌ی پایدار ???? مورد توجّه قرار گرفته است. لذا هدف از این پژوهش بررسی جریان‌سازی جنسیّتی در نظام بین‌المللی حقوق بشر با روش توصیفی- تحلیلی است و روش گردآوری اطّلاعات نیز متناسب با اکثر پژوهش‌های حقوقی، مطالعات کتابخانه‌ای است. یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که نهادهای بین‌المللی با انجام طیف وسیعی از اقدامات بر جریان‌سازی جنسیّتی اهتمام می‌ورزند. برخی از نهادهای مذکور عبارتند از: برنامه‌ی توسعه‌ی سازمان ملل متّحد، صندوق جمعیّت ملل متّحد، کنفرانس تجارت و توسعه‌ی ملل متّحد، صندوق کودکان سازمان ملل متّحد، کمیساریای عالی ملل متّحد در امور پناهندگان و همچنین آژانس‌های تخصّصی ملل متّحد مانند یونسکو، یونیسف و... که برخی از اقدامات آنان عبارت است از: پایان دادن به کلّیه‌ی اشکال فقر، آموزش فراگیر و ارتقاء فرصت‌های یادگیری برای همه، ارتقاء کاربرد اکوسیستم زمینی و مدیریت جنگل‌ها و مقابله با بیابان‌زایی، تضمین زندگی مطلوب و ارتقاء رفاه برای همگان در تمامی سنین، توان‌افزایی تمام زنان و دختران، محو کلّیه‌ی اشکال خشونت علیه زنان، ارتقاء رشد اقتصادی همه جانبه و پایدار و تحقّق صلح، عدالت و ساختارهای قوی. اگرچه که جریان‌سازی جنسیّتی منجر به ایجاد فرصت‌هایی در حوزه‌ی سیاست‌گذاری شده است و ارتقاء کیفیت زندگی اعضای جامعه، افزایش اثربخشی و سودمندی برای کلّ کشور و حفظ اعتبار دولت‌ها را به دنبال داشته است امّا کماکان در برخی از حوزه‌ها عملکرد مثبتی از خود نشان نداده است. از جمله انتقادات وارده بر این رهیافت، می‌توان به غیربومی بودن این راهبرد و متأثّر از آموزه‌های فمینیسم بودن آن، اشاره کرد.
