رزیتا امانی

هدف از پژوهش حاضر تدوین مدل ساختاری طلاق عاطفی بر اساس روان رنجوری با میانجی گری راهبردهای مقابله ای و تنظیم هیجان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه معلمان زن متأهل مدارس شهر همدان در مقاطع ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان بودند. با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبتی، 300 نفر از آن ها به عنوان نمونه برگزیده شدند و به پرسشنامه طلاق عاطفی گاتمن(EDS)، پرسشنامه تنظیم هیجان گراس و جان، پرسشنامه راهبردهای مقابله ای اندلر و پارکر(CISS) و خرده مقیاس روان رنجوری پرسشنامه شخصیتی نئو(NEO-FFI) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل شدند. نتایج نشان داد که مدل پیشنهادی از برازش مطلوبی برخوردار بود، به این معنی که روان رنجوری می تواند با میانجی گری راهبردهای مقابله ای و تنظیم هیجان، طلاق عاطفی را پیش بینی کند با این تفاوت که روان رنجوری از طریق ارزیابی مجدد(07/0- b=، 024/0p=) و راهبرد مسأله مدار(11/0-b=، 001/0p=) به گونه منفی و معنادار، و از طریق سرکوبی هیجان(22/0 b=، 002/0p=)، راهبرد هیجان مدار(17/0 b=، 001/0p=) و راهبرد اجتنابی(14/0 b=، 001/0p=) به گونه مثبت و معنادار طلاق عاطفی را پیش بینی می کند. بر اساس یافته ها می توان نتیجه گرفت که افراد روان رنجور راهبردهای مقابله ای ناکارآمد یعنی راهبرد هیجان مدار و اجتنابی بیش-تر و نیز راهبرد کارآمد مقابله ای یعنی راهبرد مسأله مدار کمتر به کار می گیرند، و همچنین این افراد راهبرد غیرانطباقی تنظیم هیجان یعنی سرکوبی بیش تر و راهبرد انطباقی تنظیم هیجان یعنی ارزیابی مجدد کمتر به کار می گیرند، و نیز طلاق عاطفی در آن ها بیش تر است.