سالمندی یکی از دوران رشد انسان است که به دلیل کاهش برخی از توانایی ها، خودپنداره ی مثبت افراد تا حدودی کاهش می یابد. بنابراین مطالعه ی حاضر جهت بررسی اثربخشی خاطره پردازی ساختارمند گروهی بر ارتقای خودپنداره ی مثبت سالمندان شهر همدان انجام گرفت. روش این مطالعه، نیمه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه، و روش آماری آن تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر بود. جامعه ی آماری مطالعه شامل تمامی سالمندان نیمه مقیم سراهای سالمندان شهر همدان بود. نمونه ی مورد نظر از میان 112 سالمندی انتخاب شد که در مرکز سالمندان حبیب ابن مظاهر شهر همدان عضویت داشتند. 20 سالمند با دامنه ی سنی 62 تا80 سال (میانگین= 73/46، انحراف استاندارد= 5/76) که واجد شرایط شرکت در این مطالعه بودند به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی و گواه قرار گرفتند. سالمندانی که در گروه آزمایشی قرار داشتند به مدت 24 جلسه ی هفتگی تحت خاطره پردازی ساختارمند (استینسون، 2009) قرار گرفتند. ابزاری که در این پژوهش به کار گرفته شد نیز شامل پرسشنامه ی جمعیت شناختی، و مقیاس خودپنداره تنسی: نسخه ی دوم (فیتس و وارن، 1996) می شد. به منظور ثبت سیر تغییرات نمرات از شرکت کنندگان خواسته شد تا پرسشنامه را در مرحله ی پیش آزمون، جلسه ی ششم، جلسه ی دوازدهم، جلسه ی هجدهم، جلسه ی بیست و چهارم، و یک ماه بعد از پایان مداخله تکمیل کنند. نتایج نشان داد که خاطره پردازی ساختارمند گروهی اثر معناداری بر نمره ی خودپنداره ی سالمندان داشته و این دستاورد در پیگیری یک ماهه حفظ شده است. بنابراین به روان شناسان بالینی توصیه می شود که جهت ارتقای خودپنداره ی مثبت در سالمندان از خاطره پردازی ساختارمند گروهی بهره بگیرند.
