هدف از این مطالعه بررسی نقش ساختارهای گسلی بر فرونشست دشت نهاوند است. منطقه مورد مطالعه از نظر ساختاری در پهنه سنندج-سیرجان و زاگرس قرار دارد که قسمت شمال خاوری منطقه در پهنه سنندج سیرجان و قسمت جنوب باختری در کمربند زاگرس مرتفع واقع شده است. گسل جوان اصلی زاگرس (MRF) مهمترین ساختار گسلی در منطقه مورد مطالعه است که یک پهنه گسلی امتدادلغز راستگرد می باشد که از قطعات گسلی مختلفی تشکیل شده است. گسل های نهاوند یکی از ز مهمترین قطعات این پهنه گسلی است که با روند شمال باختری-جنوب خاور در قسمت شمال خاوری دشت نهاوند و گسل گارون با روندی موازی با گسل نهاوند، در قسمت های جنوب باختری دشت نهاوند رخنمون دارند. در این پژوهش برای برآورد نرخ فرونشست دشت نهاوند و تاثیر گسلهای اصلی، از تکنیک تداخل سنجی راداری استفاده شده است. بدین منظور با استفاده از نقشه های زمین شناسی، توپوگرافی، تصاویر ماهواره ای سنتینل 1، اطلاعات مربوط به چاه های منطقه در دوره آماری 15 ساله و بازدیدهای صحرایی نرخ فرونشست در منطقه محاسبه شده است. سپس جهت تعیین چگونگی گسترش و فعالیت گسل های منطقه، ابعاد فرکتالی شکستگی ها در منطقه مورد مطالعه محاسبه شده است. بر اساس نتایج بدست آمده در نیمه اول سال 2018 نرخ فرونشست 31 میلیمتر در سال، در نیمه دوم سال 2018 نرخ فرونشست 34 میلیمتر در سال، در نیمه اول سال 2019 نرخ فرونشست 16 میلیمتر در سال، در نیمه دوم سال 2019 نرخ فرونشست 35 میلیمتر در سال، در نیمه اول سال 2020 نرخ فرونشست 46 میلیمتر در سال، در نیمه دوم سال 2020 نرخ فرونشست 15 میلیمتر در سال برارود شده است. حرکت امتدا لغز راستگرد با مولفه معکوس گسل نهاوند و حرکت امتدادلغز راستگرد با مولفه نرمال گسل گارون از مهمترین عوامل فرونشست دشت نهاوند است.
