منطقه مورد مطالعه در پهنه ساختاری سنندج-سیرجان و زمیندرز زاگرس قرار دارد و این محدوده مهم ترین ساختار پهنه گسلی جوان اصلی زاگرس (MRF) است. MRF به صورت یک پهنه گسلی می باشد و از چندین قطعه گسلی تشکیل شده است. گسل مروارید با روند شمال-باختر-جنوب خاور در بخش میانی MRF و در شمال باختر قطعه گسلی صحنه قرار گرفته است. این گسل با امتداد و شیب N130/70NE و طول حدود 72 کیلومتر، در منطقه تیژتیژ، کامیاران و میانراهان رخنمون دارد. در این مطالعه ابتدا شکستگی ها و خطواره های پهنه گسلی مروارید با استفاده از تکنیک های سنجش از دور، تصاویر ماهواره ای لندست و مدل های سایه ارتفاعی استخراج شده است. سپس تحلیل های فرکتالی شکستگی ها و خطواره های ساختاری منطقه جهت تعیین مناطق با تراکم شکستگی بالا و مطالعات صحرایی دقیق، انجام گردیده است. در بررسی مقاطع ساختاری ترسیم شده در عرض گسل، نشان می دهد که گسل مروارید در منطقه پالنگان به قطعه شمالی MRF متصل شده است. در این محل گسل MRF به دو قطعه تقسیم می شود که قطعه گسل مروارید در سمت شمال خاوری قرار گرفته است. این گسل در مجاورت روستای مروارید در منطقه کامیاران رخنمون داشته و در سمت جنوب خاوری به صورت یک خم گسلی به قطعه گسلی صحنه متصل می شود. خش لغزهای روی سطح گسل، مکانیسم راستالغز راستگرد با مولفه معکوس و جابجایی های راستگرد در مسیر آبراهه ها فعالیت جوان آن را نشان می دهد. در امتداد گسل حرکت راستگرد باعث جابجایی حدود 16 کیلومتری آبراهه ها شده است در نتیجه نرخ لغزش از 5-10 میلیون سال پیش 1.6-3.2 برآورد شده است. در بررسی راندگی ها و ساختارهای فشارشی ایجاد شده که منجر به تشکیل سفره های راندگی در منطقه شده است سه ریشه راندگی تشخیص داده شده است. ریشه راندگی ها در شمال و شمال باختر گسل مروارید و در پهنه سنندج-سیرجان واقع شده است و هر کدام از راندگی ها منجر به جابه جایی های متفاوتی در منطقه شده است. در نتیجه سفره های راندگی در توالی فیلیشی پهنه سنندج-سیرجان منجر به قرارگیری بخش های نابرجایی از این واحدها در پهنه خرد شده و در میان توالی های سنوزوییک شده است.
