این پژوهش با عنوان «مسئولیت پزشک در معالجات اورژانسی منجر به فوت یا نقص عضو از دیدگاه فقهی»، با رویکرد تحلیلی، به بررسی مبانی حقوقی مرتبط با مسئولیت پزشک در این‌گونه معالجات پرداخته است. هدف آن تبیین این نکته است که از منظر فقهی، مسئولیت پزشک در مواجهه با فوت یا نقص عضو ناشی از معالجات اورژانسی چگونه تعریف می‌شود، زیرا به‌طور کلی در انجام یک جنایت، فرد مباشر مسئول شناخته می‌شود. تبیین چگونگی خروج از این اصل اهمیت ویژه‌ای دارد. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهند که در موارد صدمات بدنی، پزشک عمدتاً به قصد جنایت عمل نمی‌کند و بنابراین نمی‌توان از جنایت عمدی صحبت کرد. به همین دلیل، اغلب امکان طرح دعوای کیفری وجود ندارد، اما مسئولیت مدنی قطعی است. این پژوهش به بررسی راهکارهایی پرداخته است که می‌توانند پزشک را از این مسئولیت اولیه مبری سازند. برخی از این راهکارها که در کتب فقهی مطرح شده‌اند، قادر به تخصیص عمومات جنایت نیستند، اما دلایلی وجود دارند که با تبیین مناسب، امکان خروج پزشک از مسئولیت جنایی اولیه را فراهم می‌کنند.
