خداوند متعال برای تربیت انسان جهت میل به اهداف متعالیه اش شیوه های نابی دارد که یکی از آن شیوه ها،تشویق و تنبیه در مقابل فضایل و رذایل اخلاقی است..از اصول مهم در تعلیم و تربیت اسلامی نیز تشویق و تنبیه می باشد و این دو اصل به عنوان امری مسلم در تربیت اسلامی و در فرهنگ دینی و روانشناسی شناخته و پذیرفته شده است.. این پژوهش از طریق بازشناسی آرای فقهای امامیه و اهل سنت درباره تنبیه بدنی کودک به بررسی مبانی مشروعیت، شرایط و کیفیت تنبیه بدنی پرداخته است. اگرچه در فقه اصل بر ممنوعیت زدن کودک است اما به طور کلی ممنوع نیست زیرا تعزیر و تأدیب مواردی هستند که موجب شکستن ممنوعیت تنبیه بدنی طفل شده است. هر چند بیشتر قریب به اتفاق فقها در تنبیه بدنی کودک این دو عنوان را تفکیک نکرده اند اما از آنجا که در برخی موارد خاص به آن اشاره نموده اند از این رو تفکیک این دو عنوان ضروری به نظر می رسد چه اینکه موارد، حکم، شرایط و بسیاری از لوازم این دو عنوان با هم متفاوت است و ثمرات عملی قابل توجهی در تفکیک این دو عنوان وجود دارد. به عنوان نتیجه حاصل از تحقیق باید گفت گرچه فقیهان دو مذهب در اصل جواز تنبیه بدنی اتفاق نظر دارند ولی در جزئیاتی مانند صاحبان حق تنبیه بدنی کودک،اذن ولی در تنبیه توسط معلم،مادر و... اختلاف دارند.
