پویا زمانی

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر اثرات ژنتیکی غالبیت بر صحت ارزیابی ژنومی بود. بدین منظور ژنومی حاوی 5000 نشانگر تک نوکلئوتیدی دو آللی (SNP) روی 5 کروموزوم هر کدام به طول 1 مورگان در سطح وراثت پذیری 5/0 شبیه سازی شد. همه QTLها دارای اثرات افزایشی بودند. توزیع های متفاوت اثرات QTL (یکنواخت، نرمال و گاما) و نیز سه سناریو از تعدادQTL به صورت 5، 10 و 20% از تعداد کل SNPها (250، 500 و 1000 QTL) به صورت فرضیه های شبیه سازی در نظر گرفته شد. در سناریوهای مختلف به 00/0، 10، 25، 50 و 100% از QTLها اثرات غالبیت داده شد. ارزش های اصلاحی ژنومی با استفاده از روش بهترین پیش بینی نااریب خطی ژنومی (GBLUP) برارود شده و شاخص های صحت پیش بینی (r)، میانگین مربعات خطای پیش بینی (MSEp)، اریبی (Bias) و قابلیت اعتماد ارزش های اصلاحی (Reliability) برای تجزیه و تحلیل ارزش های اصلاحی حاصل از GBLUP مورد استفاده قرار گرفتند. نتایج نشان داد در صورتیکه اثرات غالبیت در تنوع فنوتیپی صفت مشارکت داشته باشند اما در مدل ارزیابی ژنومی لحاظ نشده و به صورت تفکیک نشده از اثرات ژنتیکی افزایشی باقی بماند، منجر به کاهش صحت ارزش های اصلاحی ژنومی تا حدود 25% خواهد شد. همچنین میزان MSEp ارزش های اصلاحی نیز با افزایش درصد QTLهای دارای اثر غالبیت از 00/0 به 100%، تا 60% افزایش یافت. میزان اریبی ارزش های اصلاحی ژنومی نیز تحت تاثیر اثرات غالبیت قرار گرفت و با افزایش درصد QTLهای دارای اثر غالبیت از 00/0 به 100%، تا 36% افزایش یافت. قابلیت اعتماد ارزش های اصلاحی ژنومی نیز به طور چشمگیری با افزایش درصد QTLهای دارای اثر غالبیت از 00/0 به 100%، تا حدود 40% کاهش یافت. به طورکلی نتایج این تحقیق نشان داد که عدم تفکیک اثرات ژنتیکی غالبیت از اثرات ژنتیکی افزایشی منجر به برآوردهای با صحت پایین، اریب، و غیر قابل اعتماد از ارزش های اصلاحی ژنومی می شود که در نهایت بازدهی انتخاب ژنومی را کاهش خواهد داد. بنابراین پیشنهاد داده شد که به منظور افزایش کارایی طرح های انتخاب ژنومی، اثرات غالبیت در مدل ارزیابی ژنومی منظور شود.