در تاریخ ادب فارسی سعدی به امید و سرزندگی شهرت دارد. آثار او در دوره ی سیاه قرن هفتم و حمله ی مغول، برای ایرانیان مانند آب حیات، زندگی بخش و امیددهنده بود. در طول تاریخ نیز همواره سرزندگی و شوری که در آثار سعدی دیده می شود، یاریگر ایرانیان بوده تا اسیر غم و ناامیدی نشوند. یکی از مباحثی که در سال های اخیر در روان شناسی موردتوجه قرار گرفته و پژوهش های بسیاری در مورد آن انجام شده امید و امیدواری است. یکی از ویژگی های انسان های خردمند از دیدگاه روان شناسی، امیدواری است. انسان از بدو تولد تا لحظه مرگ با امید ارتباط دارد. در فرهنگ و ادب فارسی، همواره به امید و تأثیر آن در بهبود کیفیت زندگی توجه شده است، اما تا پیش از اسنایدر، نظریه پردازی به صورت جدی و مستقل به مفهوم و ماهیت امید نپرداخته است. چارلز ریک اسنایدر پژوهش های بسیاری در مورد امید و تأثیر آن بر جنبه های گوناگون زندگی مانند کودکی، سلامت روانی و جسمانی، کار و ... منتشر کرده است. در پژوهش حاضر، روان شناسی امید در بوستان سعدی با تکیه بر نظریه ی اسنایدر بررسی شده است. سعدی در هر باب از بوستان با توجه به عنوان و محتوای غالب بر آن، به مفهوم امید پرداخته است. بیش ترین مفاهیم امیدبخش در بوستان، در ارتباط انسان با خدا و در دو باب پایانی بوستان دیده می شود. پس از آن، امید دیگران را برآوردن از مضامین مورد تأکید سعدی در بوستان است. از دیدگاه سعدی و اسنایدر، هدف گذاری صحیح و توجه به راهکارهای مناسب، با امید ارتباط مستقیم دارد. تعیین اهداف غیرممکن منجر به ناامیدی می شود.
