بیماری آلزایمر یکی از دلایل عمدۀ زوال عقل است. در این بیماری ابتدا اختلال در حافظۀ کوتاه مدت بروز می یابد که منجر به اختلال عملکردی و رفتاری می شود. اولین اتفاق در روند بیماری آلزایمر تجمع بتاآمیلوئید در مغز است که نقش مهمی در افزایش استرس اکسیداتیو دارد. استرس اکسیداتیو یک عامل مهم آسیب شناسی در بیماری های عصبی ازجمله آلزایمر است که می تواند منجر به مرگ سلول های عصبی شود. سلژیلین دارویی با خاصیت آنتی اکسیدانی است که برای بیماران مبتلا به پارکینسون تجویز می شود و در مطالعه حاضر به عنوان دارو برای درمان آلزایمر مورد استفاده قرار گرفت. در این پژوهش 50 سر موشِ صحراییِ نرِ بالغ به 5 گروه 10 تایی تقسیم شدند. گروه کنترل آب و غذای معمولی به مدت یک ماه دریافت کردند. گروه شم جراحی 5 میکرولیتر محلولِ بافرِ نمکِ فسفات به صورت تزریق داخل بطنی و سپس آب و غذای معمولی به مدت یک ماه دریافت کردند. گروه کنترل مثبت به مدت یک ماه تحت گاواژ با سلژیلین mg/kg 5 قرار گرفتند و جراحی نشدند. گروه آلزایمر 5 میکرولیتر محلول بتاآمیلوئید به صورت تزریق داخل بطنی و سپس آب و غذای معمولی به مدت یک ماه دریافت کردند. گروه درمان 5 میکرو لیتر محلول بتاآمیلوئید به صورت تزریق داخل بطنی و سپس mg/kg 5 سلژیلین را به صورت گاواژ طی یک ماه دریافت کردند. حافظه، یادگیری و اضطراب به ترتیب به وسیلۀ آزمون های رفتاری تشخیص شیء جدید، مازِ آبیِ موریس، شاتل باکس و مازِ به علاوهِ مرتفع ارزیابی شدند. نتایج نشان می داد که حافظه و یادگیری تحت تاثیر تزریق داخل بطنی بتاآمیلوئید دچار اختلال می شود و همچنین سطح اظطراب افزایش پیدا می کند. با این وجود مصرف خوراکی سلژیلین باعث بهبود معنادار اثرات ناشی از تزریق داخل بطنی بتاآمیلوئید می شود. بر اساس یافته های مطالعات حاضر گمان می رود که سلژیلین به دلیل خاصیت آنتی اکسیدانی خود، دارای اثر حفاظت عصبی باشد و می تواند سبب بهبود اختلالات ناشی از بتاآمیلوئید بر حافظه، یادگیری و اضطراب شود.
